Recensies
Volkskrant - Frank van Herk - 12-07-2007
recensie www.jazzflits.nl
leidsch dagblad 26-02-2007
Recensie Jazzenzo
Herbert de Jonge Quartet – Real People Jazzenzo.nl jazz magazine CD-RECENSIE 12 September '07 Door Mischa Andriessen Wie naar de titels van de nummers kijkt, krijgt al een vermoeden van de grote poëtische kracht van deze cd: “wit en blauw”, “Vogeloog”, “Gods Noorwegen”. De meeste muzikanten van dit kwartet hebben hun roots in de free jazz en geven De Jonges composities met hun vrije benadering een bijzonder open karakter. Laat niemand zich door die free jazz achtergrond afschrikken, want “Real People” is behalve heel sterk ook zeer toegankelijk. De Jonge creëert zeer transparante en pakkende melodieën die een perfect vehikel blijken voor de gloedvolle, lyrische sax van Olthuis. Het ritmeduo Gorter Huffstadt beschikt bovendien over de opmerkelijkekwaliteit om de muziek zowel ruimtelijk te maken als de twee andere muzikanten in hun solo’s te ondersteunen. Een enkel nummer als “Happy” is wat drukker en steviger, met een hevig swingende Gorter in de hoofdrol. De meeste composities vallen echter op door hun ingetogenheid en subtiele, fantasievolle vertolking. “Real People” bevat tien prachtvoorbeelden van warme mensenmuziek en verdient daarom een groot publiek.
Recensie door Beppe Colli | Italiaans/Italiano
click for English/Engels
Herbert
De Jonge Quartet Real People (EWM)
Trovato
inaspettatamente nella nostra cassetta delle lettere, Real People si
è alla fine rivelato una ben gradita sorpresa; solo con il
procedere degli ascolti, però; e non prima che avessimo
proceduto a resettare delle aspettative erronee che, come ogni tanto
capita, non sapevamo neppure di avere sviluppato.
Il perché
è presto detto: scorrendo la lista dei partecipanti, accanto a
quelli di Charles Huffstadt (batteria), Esmee Olthuis (sassofono alto
e soprano) e Herbert De Jonge (pianoforte e composizione) scorgevamo
l'unico nome a noi noto: quello del contrabbassista Arjen Gorter, da
noi apprezzato principalmente in ragione della sua lunghissima
militanza nel Kollektief di Willem Breuker. E se aggiungiamo la
circostanza che un tastierista di nome Henk De Jonge ha fatto
anch'egli per lungo tempo parte degli organici di Breuker il gioco è
fatto.
In realtà la musica contenuta in Real People è
agevolmente definibile come "jazz classico", se non proprio
"quasi mainstream". "Jazz classico", però,
con un occhio al calendario: laddove il tema di un brano può
benissimo non comparire al suo inizio, gli assolo non devono
necessariamente seguire la mappa degli accordi e gli strumenti
possono serenamente scambiarsi i ruoli.
Non è,
diciamolo subito, una musica abrasiva; e se dovessimo offrire delle
coordinate di comodo, utili (ci si augura) a orientare l'ascoltatore,
citeremmo più Paul Bley che non Cecil Taylor, fosse pure il
Taylor della fine degli anni cinquanta. A formare questa impressione,
ben presente nei primi quattro brani, contribuiscono, accanto ai
meditati silenzi del pianoforte, il contrabbasso "grosso"
di Gorter e una batteria "leggera" dove i piatti sono
sovente suonati in funzione melodica e di coloritura; l'ascoltatore
sarà quindi scusato se il suo pensiero andrà alla
coppia Gary Peacock-Paul Motian. Dopo la quasi cesura del brano
numero cinque, l'album sembra quasi mutare coordinate, con effetto
non sgradevole e il venire in primo piano di somiglianze a prima
vista sorprendenti.
Prima di andare al dettaglio, anticipiamo
le conclusioni: chi ama solo le cose abrasive troverà
l'impostazione generale dell'album un po' troppo "old-fashioned".
Diremmo quindi Real People rivolto principalmente a quanti coltivano
ascolti attenti in grado di rivelare la ricchezza di una proposta.
Non un capolavoro, sia chiaro: ma l'album non merita di certo la
triste fine che la prevedibile assenza di promozione da parte di una
piccola etichetta parrebbe in grado di assicurargli.
Balacarde
apre bene l'album con un tema melodico e cogitabondo per sax alto;
entrano progressivamente il piano, il contrabbasso, i piatti; seguono
un assolo di piano, e poi di sax alto, che in tutto l'album Esmee
Olthuis suona in una veste leggera e aerea, quasi una gamma bassa del
soprano. Tema e chiusa.
Wit En Blauw apre con un pianoforte
bleyano, in trio, su tempo medio, e un unisono tra il contrabbasso e
la mano sinistra di De Jonge suonato in opposizione a un ostinato
della destra (ed è un unisono che, lo dobbiamo ammettere, ci
sarebbe piaciuto fosse più agevolmente udibile); tema arioso e
cantabile per sax soprano, di quelli che si ricordano.
Mirjam
offre un incedere lieve del soprano, un'atmosfera decisamente
bleyana, dei piatti alla Motian, e un bel rullante con cordiera.
Più
mosso Happy, con piano "classico" giocato su due mani, e un
quartetto "semi-free", con il sax alto in evidenza.
Possente mossa "swing-blues" del contrabbasso, procedere
estroverso.
Incedere quasi immoto per Voor Wie Dit Geldt, con
piano e il sax alto "soffiato". Non il momento migliore
dell'album, ma utile come cesura tra quelle che abbiamo percepito
come "due parti".
Madre DD ha un inizio per solo sax
soprano, sfocia poi in un bel tema lento. Stranamente il soprano ci è
parso quasi una trasposizione del saxello di Elton Dean.
Batteria
"muscolare", sax soprano, assolo di piano "ortodosso"
per Witch Way. Anche qui ci è parso di scorgere l'ombra di
Elton Dean, ma è tutto il brano a sembrare quasi una
"trasposizione acustica" di certe arie presenti su Fifth
dei Soft Machine.
Vogeloog è una ballata che a tratti
ci è parso fare riferimento esplicito alla ornettiana Lonely
Woman. Riusciti assolo - che diremmo senz'altro ortodossi - di
pianoforte e sax alto.
Andamento "classico" per Blue
Moment, con bell'unisono sax alto-pianoforte, contrabbasso "walking"
e begli assolo di pianoforte e sax alto.
Gods Noorwegen chiude
bene l'album: introduzione di piano in stile "ballad",
trio, pregevole assolo di contrabbasso, bel solo di sax soprano,
appropriata chiusura di pianoforte.
Beppe Colli
©
Beppe Colli 2008
CloudsandClocks.net | Mar. 25, 2008
sands-zine.com - Alfredo Rastelli - 06-06-2008
Sands-zine La webzine dedicata alla
musica indipendente
novità
dal jazz olandese
Alfredo Rastelli
Ne è passato di acqua da quando
l’Olanda era una delle nazioni catalizzatrici di un certo tipo di
free europeo; ci sono adesso una serie di realtà interessanti
(l’etichetta Evil Rabbit, ad esempio) dedite all’improvvisazione
come alla composizione jazz, ma lontane di fatto dalla radicalità
di quegli anni. Da quel glorioso periodo proviene però il
contrabbassista Arjen Gorter, membro tanto del Kollektief di William
Breuker, quanto collaboratore di altre grandissime formazioni come
l’Instant Composero Pool e l’ICP, e cheritroviamo adesso, come
ponte tra il passato e il presente, nel Quartet del pianista Herbert
De Jonge, una formazione dedita ad un jazz se vogliamo classico
(balacardie, blue moment), notturno e sofisticato (wit en blauw),
ricco di sfumature che lo rendono piacevolissimo all’ascolto (i
silenzi di miriam, il crescendo di happy, le evoluzioni free di madre
dd), in cui l’improvvisazione è rinchiusa o meglio, è
soggetta, alle regole della composizione. C’è infatti una
grande attenzione, in questo “Real People”, verso lo studio e lo
sviluppo della composizione, in cui pur lasciando spazio alla libera
espressività dell’esecuzione, non si perde mai di vista il
tema centrale (esemplare il caso di voor wie dit geldt, con un piano
che segue il tema e il sassofono di Esmée Olthuis che ci
improvvisa sopra).
Jazzrytmit (uit Finland) - Jouko Kirstilä - 06-12-2008
Fins |
Nederlands |
Levy on toteutettu yhtyeen
johtajan Herbert de Jongen sävellystyöstä. De Jonge
tekee tarkkaa työtä, mutta antaa selkeästi tilaa myös
hetken mielijohteille. Hän on omalla tavallaan klassisen
musiikin ja syvälliseen improvisaatioon perustuvan soiton
yhteistulkki. Luonnollinen yksinkertaisuus yhdistettynä
klassisen musiikin sävelperusteisiin luo kuuntelijalle hartaan
ilmapiirin. Siinä kuvastuu rakkaus musiikkiin. Tällä
hollantilaisyhtyeellä on valtava määrä tunteen
syvyyttä ja ulottuvuutta. Soitto on eräänlainen
tutkimusmatka, missä seikkaillaan vierailla alueilla, mutta
kuitenkin tässä hetkessä. Se on samalla kertaa
herkkää ja voimakasta luoden kuulijalle vaikuttavan
kokemuksen tunteen. Esmee Olthuisin tekninen osaaminen on
täydellistä. Se kannattaa ja antaa siivet selkään.
Tämän naisfonistin puhaltamisessa on tunteen purkauksia
kerrakseen. Hänen kristallin kirkas sointi on osoitus
täydellisestä keskittymisestä tekemiseen. Gorterin
bassosoundi on yksinkertaisen luonnollista. Huffstadt vuorostaan lyö
tahdit ilmavasti, mitään ei saa ilmaiseksi periaatteella.
"De Jonge itse on iloinen siitä, että hän on
löytänyt ympärilleen soittajat, jotka eivät vain
soita kappaletta ja sitten ala improvisoida.
Jännittävintä
musiikki on silloin, kun musiikkia kuunnellessa ei itse erota milloin
soitetaan sävellettyä musiikkia ja milloin vapaasti
improvisoiden". Kuunnelkaa löydättekö levyltä
tämän johtotähden. Itse en hienouksia ymmärtämättä
yleensäkään erota mitään. Tärkeintä
on kuunnella hyvää "musaa". Sitä tämä
levy mielestäni on. Jki
Esmee Olthuis, altto- ja
sopraano saksofoni, Arjen Gorter; kontrabasso, Charles Huffstadt;
rummut, Herbert De Jonge; piano ja sävellystyö
Äänitetty 2007
Wisseloord Studioilla, Hilversum, miksaus ja editointi Byton
Studios, Loosdrecht, julkaistu 2007
|
Deze plaat bevat een uitvoering van de composities van dirigent Herbert de Jonge en zijn orkest. De Jonge werkt heel nauwkeurig, maar geeft tegelijkertijd ook ruimte voor plotselinge ingevingen. Hij is op zijn eigen manier een tolk tussen klassieke muziek aan de ene kant en diepgaande improvisatie aan de andere kant. Natuurlijke eenvoud vormt samen met klassieke muziek voor een vrome atmosfeer bij de luisteraar. Hetgeen zijn liefde voor de muziek verbeeldt. Dit Nederlandse orkest heeft enorm veel gevoel voor diepte en dimensie. Het muziekspel is als het ware een expeditie waarin een reis wordt gemaakt naar onbekende streken, maar dat beleefd wordt op dit moment. Het is teder en krachtig tegelijkertijd en creëert bij de luisteraar een indrukwekkende gevoelsbeleving. Muziektechnisch is het kunnen van Esmee Olthuis volmaakt. Haar muziek heeft vleugels en voert je met haar mee. Als deze “vrouwfonist” aan het blazen is komen alle gevoelens in één keer tot uitbarsting. Haar kristalheldere klank is het bewijs van volledige concentratie. De bassound van Gorter klinkt in zijn eenvoud heel natuurlijk. Huffstadt slaat op zijn beurt de maten luchtig, niets komt vanzelfsprekend. “De Jonge zelf is blij dat hij muzikanten om zich heen heeft verzameld, die niet alleen het stuk kunnen spelen en daar omheen wat improviseren. Het spannendste van deze muziek is wanneer je als luisteraar niet eens meer hoort wanneer er gecomponeerde of geïmproviseerde muziek wordt gespeeld.” Luister maar naar deze plaat en ontdek zelf dit fenomeen. Zelf, zonder te beschikken over de juiste kennis, kan ik ze maar moeilijk onderscheiden. Het belangrijkste is echter het luisteren naar goede muziek. En dat is deze plaat naar mijn mening. Jki
Esmee Olthuis; alt- en sopraansaxofoon, Arjen Gorter; contrabas, Charles Huffstadt; drums, Herbert De Jonge; piano en componist.
Opgenomen in 2007 in de Wisseloord Studios te Hilversum. Mix en editing in de Byton Studios te Loosdrecht. Uitgegeven in 2007
|
Origineel: http://www.jazzaimaa.com/jazzr15/index.php/kaikki-arvostelut/260-herbert-de-jonge-quartet |
Herbert de Jonge - Home
|