Recensies

Volkskrant - Frank van Herk - 12-07-2007

recensie www.jazzflits.nl

leidsch dagblad 26-02-2007

Recensie Jazzenzo

Herbert de Jonge Quartet – Real People                       Jazzenzo.nl    jazz magazine

                                 

CD-RECENSIE 12 September '07                                                    

Door Mischa Andriessen                                                        

Wie naar de titels van de nummers kijkt, krijgt al een vermoeden van de grote poëtische kracht van deze cd: “wit en blauw”, “Vogeloog”, “Gods Noorwegen”. De meeste muzikanten van dit kwartet hebben hun roots in de free jazz en geven             De Jonges composities met hun vrije benadering een bijzonder open karakter.

Laat niemand zich door die free jazz achtergrond afschrikken, want “Real People” is behalve heel sterk ook zeer toegankelijk. De Jonge creëert zeer transparante en pakkende melodieën die een perfect vehikel blijken voor de gloedvolle, lyrische sax van Olthuis. Het ritmeduo Gorter Huffstadt beschikt bovendien over de opmerkelijkekwaliteit om de muziek zowel ruimtelijk te maken als de twee andere muzikanten in hun solo’s te ondersteunen. 

Een enkel nummer als “Happy” is wat drukker en steviger, met een hevig swingende Gorter in de hoofdrol. De meeste composities vallen echter op door hun ingetogenheid en subtiele, fantasievolle vertolking. “Real People” bevat tien prachtvoorbeelden van warme mensenmuziek en verdient daarom een groot publiek.

 

 

 

Recensie door Beppe Colli | Italiaans/Italiano

click for English/Engels

Herbert De Jonge Quartet
Real People

(EWM)

Trovato inaspettatamente nella nostra cassetta delle lettere, Real People si è alla fine rivelato una ben gradita sorpresa; solo con il procedere degli ascolti, però; e non prima che avessimo proceduto a resettare delle aspettative erronee che, come ogni tanto capita, non sapevamo neppure di avere sviluppato.

Il perché è presto detto: scorrendo la lista dei partecipanti, accanto a quelli di Charles Huffstadt (batteria), Esmee Olthuis (sassofono alto e soprano) e Herbert De Jonge (pianoforte e composizione) scorgevamo l'unico nome a noi noto: quello del contrabbassista Arjen Gorter, da noi apprezzato principalmente in ragione della sua lunghissima militanza nel Kollektief di Willem Breuker. E se aggiungiamo la circostanza che un tastierista di nome Henk De Jonge ha fatto anch'egli per lungo tempo parte degli organici di Breuker il gioco è fatto.

In realtà la musica contenuta in Real People è agevolmente definibile come "jazz classico", se non proprio "quasi mainstream". "Jazz classico", però, con un occhio al calendario: laddove il tema di un brano può benissimo non comparire al suo inizio, gli assolo non devono necessariamente seguire la mappa degli accordi e gli strumenti possono serenamente scambiarsi i ruoli.

Non è, diciamolo subito, una musica abrasiva; e se dovessimo offrire delle coordinate di comodo, utili (ci si augura) a orientare l'ascoltatore, citeremmo più Paul Bley che non Cecil Taylor, fosse pure il Taylor della fine degli anni cinquanta. A formare questa impressione, ben presente nei primi quattro brani, contribuiscono, accanto ai meditati silenzi del pianoforte, il contrabbasso "grosso" di Gorter e una batteria "leggera" dove i piatti sono sovente suonati in funzione melodica e di coloritura; l'ascoltatore sarà quindi scusato se il suo pensiero andrà alla coppia Gary Peacock-Paul Motian. Dopo la quasi cesura del brano numero cinque, l'album sembra quasi mutare coordinate, con effetto non sgradevole e il venire in primo piano di somiglianze a prima vista sorprendenti.

Prima di andare al dettaglio, anticipiamo le conclusioni: chi ama solo le cose abrasive troverà l'impostazione generale dell'album un po' troppo "old-fashioned". Diremmo quindi Real People rivolto principalmente a quanti coltivano ascolti attenti in grado di rivelare la ricchezza di una proposta. Non un capolavoro, sia chiaro: ma l'album non merita di certo la triste fine che la prevedibile assenza di promozione da parte di una piccola etichetta parrebbe in grado di assicurargli.

Balacarde apre bene l'album con un tema melodico e cogitabondo per sax alto; entrano progressivamente il piano, il contrabbasso, i piatti; seguono un assolo di piano, e poi di sax alto, che in tutto l'album Esmee Olthuis suona in una veste leggera e aerea, quasi una gamma bassa del soprano. Tema e chiusa.

Wit En Blauw apre con un pianoforte bleyano, in trio, su tempo medio, e un unisono tra il contrabbasso e la mano sinistra di De Jonge suonato in opposizione a un ostinato della destra (ed è un unisono che, lo dobbiamo ammettere, ci sarebbe piaciuto fosse più agevolmente udibile); tema arioso e cantabile per sax soprano, di quelli che si ricordano.

Mirjam offre un incedere lieve del soprano, un'atmosfera decisamente bleyana, dei piatti alla Motian, e un bel rullante con cordiera.

Più mosso Happy, con piano "classico" giocato su due mani, e un quartetto "semi-free", con il sax alto in evidenza. Possente mossa "swing-blues" del contrabbasso, procedere estroverso.

Incedere quasi immoto per Voor Wie Dit Geldt, con piano e il sax alto "soffiato". Non il momento migliore dell'album, ma utile come cesura tra quelle che abbiamo percepito come "due parti".

Madre DD ha un inizio per solo sax soprano, sfocia poi in un bel tema lento. Stranamente il soprano ci è parso quasi una trasposizione del saxello di Elton Dean.

Batteria "muscolare", sax soprano, assolo di piano "ortodosso" per Witch Way. Anche qui ci è parso di scorgere l'ombra di Elton Dean, ma è tutto il brano a sembrare quasi una "trasposizione acustica" di certe arie presenti su Fifth dei Soft Machine.

Vogeloog è una ballata che a tratti ci è parso fare riferimento esplicito alla ornettiana Lonely Woman. Riusciti assolo - che diremmo senz'altro ortodossi - di pianoforte e sax alto.

Andamento "classico" per Blue Moment, con bell'unisono sax alto-pianoforte, contrabbasso "walking" e begli assolo di pianoforte e sax alto.

Gods Noorwegen chiude bene l'album: introduzione di piano in stile "ballad", trio, pregevole assolo di contrabbasso, bel solo di sax soprano, appropriata chiusura di pianoforte.

Beppe Colli

© Beppe Colli 2008

CloudsandClocks.net | Mar. 25, 2008

sands-zine.com - Alfredo Rastelli - 06-06-2008

Sands-zine La webzine dedicata alla musica indipendente

novità dal jazz olandese

Alfredo Rastelli

Ne è passato di acqua da quando l’Olanda era una delle nazioni catalizzatrici di un certo tipo di free europeo; ci sono adesso una serie di realtà interessanti (l’etichetta Evil Rabbit, ad esempio) dedite all’improvvisazione come alla composizione jazz, ma lontane di fatto dalla radicalità di quegli anni. Da quel glorioso periodo proviene però il contrabbassista Arjen Gorter, membro tanto del Kollektief di William Breuker, quanto collaboratore di altre grandissime formazioni come l’Instant Composero Pool e l’ICP, e cheritroviamo adesso, come ponte tra il passato e il presente, nel Quartet del pianista Herbert De Jonge, una formazione dedita ad un jazz se vogliamo classico (balacardie, blue moment), notturno e sofisticato (wit en blauw), ricco di sfumature che lo rendono piacevolissimo all’ascolto (i silenzi di miriam, il crescendo di happy, le evoluzioni free di madre dd), in cui l’improvvisazione è rinchiusa o meglio, è soggetta, alle regole della composizione. C’è infatti una grande attenzione, in questo “Real People”, verso lo studio e lo sviluppo della composizione, in cui pur lasciando spazio alla libera espressività dell’esecuzione, non si perde mai di vista il tema centrale (esemplare il caso di voor wie dit geldt, con un piano che segue il tema e il sassofono di Esmée Olthuis che ci improvvisa sopra).

Jazzrytmit (uit Finland) - Jouko Kirstilä - 06-12-2008

Fins Nederlands

Levy on toteutettu yhtyeen johtajan Herbert de Jongen sävellystyöstä. De Jonge tekee tarkkaa työtä, mutta antaa selkeästi tilaa myös hetken mielijohteille. Hän on omalla tavallaan klassisen musiikin ja syvälliseen improvisaatioon perustuvan soiton yhteistulkki. Luonnollinen yksinkertaisuus yhdistettynä klassisen musiikin sävelperusteisiin luo kuuntelijalle hartaan ilmapiirin. Siinä kuvastuu rakkaus musiikkiin. Tällä hollantilaisyhtyeellä on valtava määrä tunteen syvyyttä ja ulottuvuutta. Soitto on eräänlainen tutkimusmatka, missä seikkaillaan vierailla alueilla, mutta kuitenkin tässä hetkessä. Se on samalla kertaa herkkää ja voimakasta luoden kuulijalle vaikuttavan kokemuksen tunteen. Esmee Olthuisin tekninen osaaminen on täydellistä. Se kannattaa ja antaa siivet selkään. Tämän naisfonistin puhaltamisessa on tunteen purkauksia kerrakseen. Hänen kristallin kirkas sointi on osoitus täydellisestä keskittymisestä tekemiseen. Gorterin bassosoundi on yksinkertaisen luonnollista. Huffstadt vuorostaan lyö tahdit ilmavasti, mitään ei saa ilmaiseksi periaatteella. "De Jonge itse on iloinen siitä, että hän on löytänyt ympärilleen soittajat, jotka eivät vain soita kappaletta ja sitten ala improvisoida.

Jännittävintä musiikki on silloin, kun musiikkia kuunnellessa ei itse erota milloin soitetaan sävellettyä musiikkia ja milloin vapaasti improvisoiden". Kuunnelkaa löydättekö levyltä tämän johtotähden. Itse en hienouksia ymmärtämättä yleensäkään erota mitään. Tärkeintä on kuunnella hyvää "musaa". Sitä tämä levy mielestäni on. Jki

Esmee Olthuis, altto- ja sopraano saksofoni, Arjen Gorter; kontrabasso, Charles Huffstadt; rummut, Herbert De Jonge; piano ja sävellystyö

Äänitetty 2007 Wisseloord Studioilla, Hilversum, miksaus ja editointi Byton Studios, Loosdrecht, julkaistu 2007

Deze plaat bevat een uitvoering van de composities van dirigent Herbert de Jonge en zijn orkest. De Jonge werkt heel nauwkeurig, maar geeft tegelijkertijd ook ruimte voor plotselinge ingevingen. Hij is op zijn eigen manier een tolk tussen klassieke muziek aan de ene kant en diepgaande improvisatie aan de andere kant. Natuurlijke eenvoud vormt samen met klassieke muziek voor een vrome atmosfeer bij de luisteraar. Hetgeen zijn liefde voor de muziek verbeeldt. Dit Nederlandse orkest heeft enorm veel gevoel voor diepte en dimensie. Het muziekspel is als het ware een expeditie waarin een reis wordt gemaakt naar onbekende streken, maar dat beleefd wordt op dit moment. Het is teder en krachtig tegelijkertijd en creëert bij de luisteraar een indrukwekkende gevoelsbeleving. Muziektechnisch is het kunnen van Esmee Olthuis volmaakt. Haar muziek heeft vleugels en voert je met haar mee. Als deze “vrouwfonist” aan het blazen is komen alle gevoelens in één keer tot uitbarsting. Haar kristalheldere klank is het bewijs van volledige concentratie. De bassound van Gorter klinkt in zijn eenvoud heel natuurlijk. Huffstadt slaat op zijn beurt de maten luchtig, niets komt vanzelfsprekend. “De Jonge zelf is blij dat hij muzikanten om zich heen heeft verzameld, die niet alleen het stuk kunnen spelen en daar omheen wat improviseren. Het spannendste van deze muziek is wanneer je als luisteraar niet eens meer hoort wanneer er gecomponeerde of geïmproviseerde muziek wordt gespeeld.” Luister maar naar deze plaat en ontdek zelf dit fenomeen. Zelf, zonder te beschikken over de juiste kennis, kan ik ze maar moeilijk onderscheiden. Het belangrijkste is echter het luisteren naar goede muziek. En dat is deze plaat naar mijn mening. Jki

Esmee Olthuis; alt- en sopraansaxofoon, Arjen Gorter; contrabas, Charles Huffstadt; drums, Herbert De Jonge; piano en componist.

Opgenomen in 2007 in de Wisseloord Studios te Hilversum. Mix en editing in de Byton Studios te Loosdrecht. Uitgegeven in 2007

Origineel: http://www.jazzaimaa.com/jazzr15/index.php/kaikki-arvostelut/260-herbert-de-jonge-quartet

Herbert de Jonge - Home